Discover step-by-step – Blog van Hannah, Duco, Hassan en Diana op reis

Een goed jaar later, een geweldige levenservaring rijker

11 april 201824 mei 2018Hassan

De lange vlucht van Singapore naar Londen valt mee. Met onze vervolgvlucht van KLM naar Amsterdam zitten we ineens tussen de Nederlanders. Onze vermoeiheid verdwijnt echter met het geweldige onthaal op Schiphol van familie en vrienden. In ons netjes achtergelaten huis genieten we van typisch Hollandse lekkernijen en proberen we wat te wennen aan ons ‘nieuwe’ thuis.

Warm welkom in koud Nederland

We hebben plekje gevonden in de buurt van de onbemande treinen die passagiers naar andere terminals brengen of daar vandaan hebben opgehaald. Singapore is echt een overstapstad en we zien reizigers vanuit de hele wereld aankomen en zoeken naar hun aansluitende vlucht.

Veel slapen doen de kinderen dus niet op deze luchthaven en we gaan maar eens richting de incheckbalie. Inmiddels hebben we het ‘screenhouse’ en de opvouwbare kinderstoel achtergelaten, waardoor we minder kilo’s aan bagage hebben. Inchecken is nu dus geen probleem meer.

De vlucht naar Londen is bijna 14 uur, maar voor de kinderen is het vliegen al bijna routine aan het worden. Het is een voorspoedige vlucht. Vroeg in de ochtend komen we aan op Heathrow en we hebben ons al voorbereid op een lange wandeling. We moeten al onze bagage eerst van de band oppikken om vervolgens te kunnen inchecken voor onze laatste losse vlucht van KLM naar Amsterdam. Het is vreemd om na een lang jaar weer tussen allemaal mensen te zitten die onze eigen taal spreken. ‘Hee, die spreekt ook Nederlands!‘ roept Hannah telkens verbaasd uit. We komen steeds dichter bij Nederland…

Aan het begin van de middag landen we op Schiphol en voelt het voor ons al bedtijd. Ons vermoeide gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon als we zien dat we worden onthaald door een colonne familie en vrienden die ons een jaar hebben gemist. Er zijn kusjes van Duco voor oma en balonnen voor Hannah die ouderwets dolle pret heeft met haar vriendinnetje Myrthe. We praten bij met een Hollandse lunch op Schiphol.

Wennen aan ’thuis’

Onze auto hadden we voor ons vertrek verkocht, dus we zitten nu zonder auto. Voor een paar dagen hebben we daarom een auto gehuurd, want dat bleek niet veel duurder dan een taxi naar Utrecht. Niet al onze bagage past in de Clio Stationwagon, maar gelukkig zijn er afhalers met de auto die wel wat bagage willen meenemen.

Thuis worden we verwelkomd met een prachtig spandoek van oma Anneke waarop de avonturen van onze wereldreis staan afgebeeld. Ons huis is zeer netjes achtergelaten door de huurders uit Taiwan en brandschoon opgeleverd door Saida, onze huisbeheerder het afgelopen jaar. We zetten de verwarming hoog om de Hollandse kou buiten te houden en genieten van typische Nederlands eten dat we een jaar lang hebben moeten missen: echte Nederlandse kaas, karnemelk en een Hollandse haring.

Onze spullen staan nog op zolder, dus het is even kamperen in ons eigen huis. Een jaar lang hebben we koffie gezet met de perculator op onze gasbrander, dus dan kan deze dag er ook nog wel bij.

Hannah ‘ontdekt’ het huis. Ze is het meeste vergeten. Als het speelgoed van zolder komt kan het niet meer stuk bij Hannah en Duco. Voor hen is het een nieuw thuis. En voor ons is het dat eigenlijk ook wel na een jaar op reis…

Groots en groen Gardens by the Bay

31 maart 201824 mei 2018Hassan

We gaan verder met het ontdekken van het warme, groene Singapore. We bezoeken de grootse ‘Gardens by the Bay’. We lopen door de Flower Dome, een prachtige overdekte bloementuin, en het ernaast gelegen, nagemaakte cloud forest. Als het donker wordt genieten we van een spectaculaire lichtshow te midden van de eigenaardige ‘supertrees’.

De formidabele Flower Dome

We lopen vanaf ons hotel de korte wandeling langs de drukke weg naar het metrostation.

We hebben een ‘Tourist Pass’ voor drie dagen dus we kunnen gelijk door de poortjes naar de metro. Inmiddels beginnen we de stations al aardig te kennen. We stappen uit bij Bayfront MRT station en lopen via een brug de ‘Gardens by the Bay’ binnen. Als we ons omdraaien kijken we op tegen een futuristisch gebouw dat bestaat uit drie enorme flats met langwerpige constructie er bovenop. ‘Kijk, daar is die gekke boot op dat gebouw weer‘, refereert Hannah aan de glimp van dit merkwaardige bouwwerk die ze opving tijdens de taxirit naar het hotel eerder deze week.

We wandelen door een tuin met tot 50 meter hoge zogenaamde ‘supertrees’. Ze doen ons een beetje denken aan de Belle van Zuylen toren. Dit reusachtige bouwwerk zou met een hoogte van 262 meter de hoogste toren van de EU worden en was jaren geleden in onze achtertuin in Utrecht gepland. Door de economische crisis werd het plan afgeschoten en als onhaalbaar bestempeld. Hier in Singapore is blijkbaar wel geld genoeg en zijn o.a. 18 supertrees neergezet. We nemen de loopbrug van de ene supertree naar de andere en hebben een spectaculair uitzicht. Voor de lunch halen we wat voor Duco en Hannah bij het ene restaurant en nemen het mee naar een ander restaurant waar Diana en Hassan iets lekker vinden. Gelukkig doen ze daar in Singapore, net als in Australië en Nieuw-Zeeland, niet moeilijk over.

Na het eten duiken we de formidabele Flower Dome in waar het met 24 graden aangenaam koel is ten opzichte van de hitte buiten.

Onder de gigantische koepel vinden we een bijzondere bloementuin. Tussen de bloemen vinden we metalen beelden van dieren, reizigers en zelfs mythische figuren. De tuin is ingedeeld naar de landen waar de planten oorspronkelijk vandaan komen. Hannah heeft de Japanse tuin ontdekt en wil gelijk poseren als Japans bloemenmeisje. Er lopen vooral Aziaten rond en allemaal zijn ze foto’s aan het maken van werkelijk alles met hun mobieltje. Als we zijn uitgekeken en de uitgang hebben gevonden komt de hitte ons weer tegemoet.

Overdekt Cloud Forest

Vanuit de Flower Dome lopen we zo de volgende koepel in. Onder deze koepel hebben ze een overdekt cloud forest gemaakt op een steile, kunstmatige berg. Er komt een tientallen meters hoge waterval naar beneden kletteren. We nemen de lift binnenin de berg naar boven en lopen over een spiraalvormige loopbrug langs de begroeide berghellingen naar beneden. Als we halverwege zijn komt er mist uit de tientallen gaten in het gigantische buizenstelsel dat aan de loopbrug is bevestigd. In de mist lijkt het warempel een klein beetje op het cloud forest bij Monte Verde in Panama dat we eerder op onze wererldreis hebben bezocht. Alleen de tropische regenbuien ontbreken in de koepel, maar als we weer beneden zijn en naar buiten stappen worden we op onze wenken bediend. De regen komt met bakken uit de hemel.

We zoeken weer de grote hal met restaurants op om droog te blijven en wat te gaan eten.

Spectaculaire lichtshow

Na het eten is het gelukkig inmiddels opgehouden met regenen. Het begint te schemeren en grote groepen mensen beginnen zich te verzamelen onder de supertrees. Elke avond wordt er een lichtshow met geluid gegeven die het aanzicht van de supertrees nog mooier maakt. Ook wij zoeken een plekje om deze spectaculaire show te aanschouwen. We laten ons achterover zakken op een van de banken en turen op de rug liggend omhoog naar de kleurig verlichte supertrees.
De korte maar heftige lichtshow is geweldig en we zijn blij dat we hebben gewacht op deze plek totdat het donker werd.

Terug naar de metro is het nu dringen met iedereen die net de show heeft gezien.

We verlaten de Gardens by the Bay weer via de smalle loopbrug en voordat we de metro in duiken werpen we nog 1 keer een blik op de prachtige verlichte fonteinen in het water en het reuzenrad in de verte.

Op onze laatste dag in Singapore kunnen we laat uitchecken. We maken nog even snel een pan macaroni klaar. Nadat we onze huurauto weer hebben ingeleverd komen we veel te vroeg op het vliegveld aan. We kunnen nog mooi rustig onze eigen gemaakte pastamaaltijd opeten tussen onze stapels bagage. Er is niemand die ons gek aankijkt. De kinderen vallen daarna in slaap in een rustig hoekje van het vliegveld. We maken ze wakker als we moeten inchecken en gaan op weg voor de laatste etappe van onze wereldreis: via London terug naar Amsterdam…

Sightseeing in Singapore

17 maart 201824 mei 2018Hassan

We sluiten onze wereldreis af met een weekje Azië. Singapore is een warme, maar aangename tussenstop op weg van Australië naar Europa. We rusten uit in het gastvrije hotel, we ervaren de efficiënte metro, we bezoeken de prachtige dierentuin, Hassan loopt hard in de Botanical Gardens en we koelen af in één van de vele waterspeeltuinen.

Hartelijk welkom in een groene stad

Er is geen tijdsverschil tussen Perth en Singapore, maar door de nachtvlucht stappen we vermoeid uit het vliegtuig.

Voor het eerst sinds lange tijd verblijven we weer in een hotel. We hebben een transfer geregeld voor de vroege ochtend, maar ondanks onze waarschuwing over onze bagage worden we opgehaald met een (te) kleine auto. We passen er met al onze tassen en rugzakken bij lange na niet in. Ter plekke wordt een 2e taxi geregeld waar Hassan met de rest van de bagage in stapt. Hannah is even in verwarring door deze ongewone move, maar Diana stelt haar gerust dat ook papa naar het hotel gaat.

We krijgen een hartelijk welkom en we voelen ons direct thuis in ons hotel. De servicegerichtheid van de Singaporezen valt ons gelijk op. Bij onze kamer hebben we een balkon en zitten we tussen de planten en bomen. Dit is ten slotte een groene stad!

We hebben een Tourist Pass gekocht voor de metro en bus waar we een paar dagen mee kunnen rondreizen. De metro is een makkelijke manier om je door de stad te verplaatsen.

Met kinderachtige plaatjes wordt ons duidelijk gemaakt dat eten niet mag (boete: 500 dollar!). Voor Duco is dat een behoorlijke uitdaging rond etenstijd. In de metro en op de stations is alles schoon. Op het metrostation verbazen we ons over de aparte vormgeving met spiegels.

Dwalen door de dierentuin

Op het station moeten we even zoeken naar de bus die ons naar de dierentuin brengt. De dierentuin van Singapore wordt beschouwd als een van de beste ter wereld. Als we binnen zijn, stappen we in het ‘Land of the Giants’ met ‘reuze insecten’. We zien aapjes die op hun gemakje, liggend op een boomstam, aan het eten zijn. De langslopende mensen worden nauwlettend in de gaten gehouden.

Er is veel te zien in de dierentuin. We dwalen wat rond en stoppen bij de meest interessante dieren. Er zijn geen hekken te vinden. Waterscheidingen houden de dieren op hun plek. De tijger heeft een grote leefruimte en bekijkt wat wij aan het doen zijn. Ook bij de neushoorns maken we een stop. Het is warm en vochtig in Singapore, dus we gaan op zoek naar verkoeling.

Bij de ijsberen vinden we een geclimatiseerde hal. Ook de ijsbeer kan zich terugtrekken in een ‘ijsgrot’, maar tot onze verbazing ligt hij buiten te rusten in de hitte. Aan het einde van de middag gaan we naar ‘Kids World’ aan de andere kant van de dierentuin. Er is een speeltuin vol met fonteinen. Grote bakken die vol water stromen en tot enthousiasme van de kinderen met veel kabaal omkiepen.

Hannah is snel afgekoeld, maar als Duco met Hassan de speeltuin betreden barst, zoals elke middag tot nu toe, het onweer los. De regels in Singapore zijn strikt. Uit veiligheidsoverwegingen wordt de speeltuin direct gesloten. Het is laat als we de dierentuin verlaten en we blijven eten in een van de vele restaurantjes. Het is al donker als we weer terugkomen bij het hotel, maar we voelen ons geen moment onveilig.

Waterspeeltuin als verkoeling

Om de hitte voor te zijn gaat Hassan er vroeg uit om een stukje te gaan hardlopen. De Botanical Gardens zijn op (hard)loopafstand van het hotel. Het is er al druk op de vroege ochtend. Er wordt gewandeld en ook tai chi is populair. Voor het ontbijt keert Hassan terug bij het hotel.

Bekijk Hassan’s hardlooproute en foto’s in onderstaande video:

Om het dagelijks terugkerende onweer voor te zijn besluiten we vandaag te beginnen met een waterspeeltuin.

Als we aankomen bij het waterparadijs van een groot sportcentrum zijn we de enigen in het gratis waterparadijs dat permanent wordt bewaakt door een badmeester. Vanuit het zwembad hebben we uitzicht op de skyline van Singapore. Als ’s middags de scholen uit zijn wordt het wat drukker en nemen wij weer de metro terug naar het hotel.

Wij zijn nog niet klaar met sightseeing hier in Singapore. We gaan onder andere nog de prachtige ‘Gardens by the Bay’ bekijken in de komende dagen.

Dolfijnen en pinguïns bij afscheid van Australië

10 maart 201824 mei 2018Hassan

We reizen via Busselton in Western Australia weer terug naar Perth. Eerst staan we in de zee tussen de wilde dolfijnen en daarna bezoeken we Penguin Island om pinguïns te zien. In Perth nemen we afscheid van Australië en vliegen we naar Singapore voor het laatste stukje van onze wereldreis.

Ontmoeting met dolfijnen

Na enig aandringen bij de camphost mogen we een plekje in de schaduw uitzoeken op de campground in Busselton. De sproeier wordt voor ons uitgezet en we gaan onder de bomen staan.

We rijden nog even het plaatsje Busselton in om boodschappen te doen. Bij de pier vinden we een playground en picnictafels en we besluiten om hier te gaan koken. We hebben een mooie zonsondergang aan de zee. Als de zon onder is gegaan wordt het snel koeler en met de straffe zeewind gaan de truien aan.

Na een onrustig nachtje met luidruchtige kookaburra’s verkennen we de kaap ten westen van Busselton. We rijden met de auto langs prachtige zand- en rotsstrandjes.

Het is moeilijk kiezen als we een plekje zoeken om te lunchen, maar we belanden uiteindelijk op een rots in de schaduw bij de zee. We zien reuzenkrabben uit de zee kruipen en over de rotsen lopen. Als we te dichtbij komen schieten ze weer de zee in. We rijden verder tot aan de vuurtoren op de kaap en keren dan om. Op de terugweg stoppen we bij een heerlijk zandstrand en duiken we de zee in om af te koelen.

Het is een mooie plek en aan het einde van de dag zien we fotografen foto’s maken van net getrouwde stelletjes bij de laagstaande zon. Als we zijn uitgezwommen pakken we onze brander en pannetjes uit de auto om een lekkere maaltijd te maken. Het is inmiddels rustig geworden op het strand. Boven ons hoofd gaat een kookaburra op zijn vaste plek in de boom zitten en bekijkt eens goed wat wij aan het doen zijn. We bedenken dat het binnenkort voorbij is met deze ideale omstandigheden en genieten daarom extra van de fantastische avond.

De volgende dag kruipen we op tijd de slaapzak uit. Op een uurtje rijden ligt het plaatsje Bunbury waar we de zeldzame mogelijkheid hebben om dolfijnen in de zee te ontmoeten.

Als we aankomen bij het natuurcentrum wordt ons verteld dat er die ochtend al vroeg dolfijnen zijn gesignaleerd, maar dat ze nu weer weg zijn. We nemen daarom eerst een kijkje bij de opgevangen, gewonde dieren, zoals schildpadden, krabben, inktvissen en een grote kreeft.

Net als we besluiten om weg te gaan, wordt er geroepen dat er weer dolfijnen bij het strand zijn. We rennen naar buiten en lopen de zee in. Een paar dolfijnen komen bij ons een kijkje nemen en zwemmen vlak voor ons langs. Het is een unieke, geweldige ervaring!
’s Middags maken we nog een wandeling in Bunbury rondom een moerasgebied dat de Big Swamp wordt genoemd. We zien prachtig gekleurde eenden en andere watervogels.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Voor de laatste keer op deze wereldreis breken we de tent af. Het is best wel een emotioneel moment na zoveel avonturen met onze tipi tent. Zoals altijd is het inpakken van alle bagage in de auto weer een hele puzzel, maar ook nu lukt het weer.

‘Gaan we dan niet meer in de tent wonen?’, vraagt Hannah. We vertellen haar hoe ons huis in Utrecht eruit ziet en naar welke speeltuin we altijd gingen, maar Hannah kan zich er niets meer van herinneren. We schrikken en beseffen dat we nu wel heel lang onderweg zijn. ‘Thuis‘ is voor haar na een jaar nu ‘Op reis‘ geworden….

Pinguïns bij Perth

In Perth doen we het rustig aan, maar hebben we nog een belangrijk doel. We willen graag pinguïns zien. Hiervoor gaan we naar Penguin Island. In het kleine haventje van Rockingham stappen we op een bootje dat ons naar het eiland brengt. In het opvangcentrum worden herstellende pinguïns overdag gevoerd waardoor we de mogelijkheid hebben om ze van dichtbij te bewonderen. Het is een klein eiland en we wandelen in de middag het hele eiland rond.

We zien een zeldzame zeeleeuw onder een rots uitrusten van een paar dagen vissen op zee. Er is ook een broedplaats voor pelikanen. We mogen ze niet benaderen, maar ze cirkelen als grote jumbojets om ons heen. De bijzonder gevormde rotsen staan dwars op het strand. We moeten er, met de buggy, door het mulle zand omheen. We lopen nog even naar het topje van het eiland en moeten ons nog een beetje haasten om de laatste boot niet te missen.

Terug in Rockingham nemen we nog smoothie voordat we terugrijden naar ons huisje in Perth.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Een unieke ontmoeting

In Fremantle vlakbij Perth is er een bijzondere ontmoeting. We hebben afgesproken met Franki en zijn moeder. Franki heeft net als Duco een KAT6a afwijking.

Nog niet eerder zijn we een van de andere 100 gevallen in de wereld met KAT6a tegen gekomen, maar in de Facebook-groep was al bekend geworden dat wij de wereld aan het rondreizen waren. Franki is een jaar jonger dan Duco, maar qua lengte is hij Duco al voorbij gestreefd. Er zijn overeenkomsten, maar ook veel verschillen in de ziektebeelden, iets wat kenmerkend is voor KAT6a. Het was uniek om ervaringen uit te kunnen wisselen.

Op onze laatste dag in Australië loopt de temperatuur op tot boven de dertig graden. Na het inpakken van alle bagage gaan we ’s middags wat afkoelen in het zwembad.

Aan het einde van de dag leveren we onze huurauto in en vervolgens worden we met een busje naar het vliegveld gebracht. We zijn veel te vroeg voor onze vlucht van na middernacht dus we kunnen nog niet inchecken. We toveren onze eerder op de dag gekookte maaltijd tevoorschijn en eten onze eigen gemaakte pasta naast onze berg bagage op. De kinderen vallen daarna in slaap en we moeten ze wakker maken als we inchecken en later het vliegtuig in stappen. We gaan op weg naar Singapore voor een Oosters toetje van onze wereldreis.

Hoog in de bomen en diep onder de grond

6 maart 201824 mei 2018Hassan

We bezoeken de stad Albany en daar vieren we de derde verjaardag van Duco. In het Porongurup National Park maken we een wandeling met een spectaculaire eindklim naar de top. Daarna gaan we hoog de bomen in. Eerst lopen we op boomhoogte op de Giant Tree Top Walk en later klimmen we bij Pemberton zelf de hoge boom in! Bij Margaret River zijn we inmiddels aan de westkust aanbeland en duiken we een grandioze grot in.

Er is er een jarig…

Op de eerste dag in Albany vieren we de verjaardag van Duco.

We hebben de tent versierd met slingers en balonnen. Ze passen prima bij de kleurige Tibetaanse gebedsvlaggetjes die we altijd al aan de tent hebben hangen. Duco krijgt een mooi stuur voor z’n verjaardag. Hij vindt het fantastisch om in de auto achter het stuur te zitten. We zoeken in Albany een leuk cafe’tje op waar we taart kunnen eten maar het valt nog niet mee om dat te vinden.

In plaats daarvan gaan we lunchen in het park bij de speeltuin, maar het is koud en het miezert. We kopen uiteindelijk ons eigen taartje met een kaarsje erop. Duco kan niet wachten om lekker mee te smikkelen van de taart.

De volgende dag rijden we naar Porongurup National Park en willen we een serieuze wandeling naar een berg met een steile, rotsachtige top gaan doen.

De Granite Sky Walk is spectaculair. We komen ‘Balancing Rock’ tegen, een enorm rotsblok dat elk moment naar beneden lijkt te kunnen rollen. Hannah en Hassan proberen de naam te veranderen in ‘Fallen Rock’, maar slagen daar niet in.

Het laatste stuk naar de top moet eerst een aantal grote rotsblokken op worden geklauterd en daarna een ladder worden bestegen om tot het smalle top plateau te komen. Dat valt nog niet mee met een draagzak en een kind op de rug. De arme Duco stoot zijn hoofd door toedoen van papa bij het manouvreren tussen de nauwe rotsspleten door. Het lukt uiteindelijk om met z’n allen boven te komen en we kunnen ver het Australische landschap in turen. Het naar beneden klimmen is niet veel makkelijker, maar we komen weer heelhuids beneden. Terug bij de auto zien we een aantal kangaroe’s langs huppen terwijl wij wat eten en drinken na de inspannende wandeling.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Via de andere kant van het park rijden we via een gravelroad weer terug. Het is al het einde van de dag en dan is het meestal goed oppassen op de weg, want er kan zomaar een groep kangaroe’s oversteken.

Gelukkig zien we ze op tijd. We kunnen nog even terugkijken naar onze top en rijden dan weer terug naar onze tent.

Hoog tussen de bomen en in de hoge boom

De volgende dag trekken we weer verder. Helaas kunnen we de tent niet helemaal droog oppakken na het vochtige weer van de afgelopen dagen. Op weg naar onze volgende bestemming Pemberton maken we een stop bij Walpole om de Tree Top Walk in de Valley of the Giants te doen. We lopen 40 meter boven de grond over een stalen brug tussen de boomtoppen. Nog steeds torenen deze eucalyptus reuzen boven ons uit.

Een aansluitende wandeling doen we weer met beide benen op de grond. Deze leidt ons tussen allerlei bijzondere, grote bomen door. Elke boom heeft zijn eigenaardigheden wat hem zijn eigen karakter geeft. Sommige bomen lijken in hun boomstam wel een menselijk gezicht te hebben.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Als we weer terugkomen van onze wandeling gaan we nog wat drinken in een restaurantje van een Nederlander die nog maar weinig Nederlands spreekt omdat hij op Hannah’s leeftijd is vertrokken uit Nederland. Het Engels van Hannah is al beter dan zijn Nederlands!

We hebben in Pemberton een motel gevonden voor 1 nacht zodat we de volgende dag weer op tijd kunnen vertrekken. We rijden nog even langs het Visitor Centre om ons te laten adviseren over een leuke ochtendbesteding. Er blijkt veel te doen in Pemberton, maar het leukste lijkt ons het beklimmen van een bijna 60 meter hoge boom. We denken daar ook nog even rustig wat te kunnen eten aan een picnic tafel, maar binnen enkele seconden worden we belaagd door honderden grote horseflies. Ze hebben het vooral op onze benen gemund. We trekken snel onze screenhouse onder uit de auto en binnen no-time zitten we in onze muggentent uit Canada vliegenvrij te eten!

Hannah en Hassan gaan het avontuur aan en beginnen aan de lange klim langs de dikke boomstam van de bijna 60 meter hoge boom.

Er zijn alleen wat stokken in de boom geprikt wat het toch een behoorlijke spannende activiteit maakt. Hannah is niet bang (ze deed al ziplinen in Costa Rica en wandklimmen in Nieuw-Zeeland) en ook nu vertoont ze geen spoor van hoogtevrees.

In de middag rijden we door naar Margaret River aan de westkust. Ook hier blijven we maar 1 nacht. De volgende ochtend gebruiken we om de grandioze Lake Cave te bekijken. Met een gids dalen we een trap van 350 treden af tot we in de grot komen. Er is een meer binnen waar de grot zijn naam aan dankt. De grot heeft prachtig gevormde rotsen die allemaal een naam hebben gekregen, zoals ‘Kangaroo’ en ‘Dragon’. Nadat we alle 350 treden weer omhoog zijn geklommen, eten we eerst nog een broodje voordat we de auto instappen. Hannah is druk met het op afstand houden van de brutale Australische vogels.

We reizen verder naar het noorden langs de westkust. In Busselton zullen we weer een aantal dagen kamperen. We zijn inmiddels bezig aan onze laatste week in Australië. Vanuit Perth vliegen we naar Singapore waar we nog een kleine week zullen blijven voordat we in Nederland aankomen.

Sneeuwwitte stranden en ruige rotsen aan de zuidkust

3 maart 201824 mei 2018Hassan

We moeten gaan kiezen over hoe we onze beperkte, resterende tijd gaan indelen. Skippen we Cape Le Grand National Park bij Esperance of pikken we dat nog even mee? Fitzgerald River National Park is sowieso een must. De temperatuur is duidelijk milder dan in het binnenland en we krijgen zowaar te maken met onze eerste echte Australische onweersbui.

Zo wit als sneeuw

We hebben op tijd opgepakt en rijden over een lege weg richting Ravensthorpe.

We lunchen in de playground en lopen nog even langs het Visitor Centre. We zijn op een kruispunt en we twijfelen of we nog voor een paar dagen richting het oosten naar Esperance moeten rijden of dat we direct naar Fitzgerald River National Park moeten gaan. Uiteindelijk besluiten we om linksaf te slaan om eerst het Cape Le Grand National Park te bezoeken.

We hebben geen spijt van onze keus. Bij het binnenrijden van het park worden we gewaarschuwd voor wildlife op de weg. Dit keer zijn het geen overstekende kangaroe’s, maar slangen, miereneters, lizards en leguanen waar we voor op moeten passen. We gaan eerst de leuke wandeling naar Frenchman Peak doen.

De route wordt gewaardeerd met een hoge moeilijkheidsgraad, dus we vragen van te voren even na of het ook geschikt is voor kleine kinderen, maar dat blijkt geen probleem te zijn. Hannah klautert makkelijk naar boven over de hellende rotswand. Vlak voor de top kunnen we nog in de koelte van een overhangende rots een broodje eten.

Er staat een flinke wind op de top, maar het uitzicht is fenomenaal. In de verte kunnen we de witte stranden zien liggen.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

’s Middags rijden we naar de witte stranden die we vanaf de top hebben zien liggen. Net als op Kangaroo Island kunnen we met de auto het strand op rijden.

Het zeewater is heerlijk verkoelend na de warme klauterpartij van vanochtend. Het strand van Lucky Bay is sneeuwwit en niet voor niets een paar jaar geleden uitgeroepen tot het witste strand van Australië. Als we aan het afdrogen zijn van de verfrissende duik zien we achter ons aan de rand van het strand een paar kangaroe’s aanhoppen om wat gras te eten.

Kangaroe’s op het strand! Het moet niet gekker gaan worden! De kangaroe’s zijn rustig aan het eten en laten zich niet afleiden als wij ze op de foto willen zetten.

Voordat we de volgende dag Esperance verlaten, rijden we ’s ochtends de ‘Great Ocean Drive’, een indrukwekkende route langs de kust.

We rijden langs prachtige zandstranden en rotskusten, waar de zee tegenaan beukt. Na de ruige rotsen rijden we via het binnenland weer terug. In Esperance, bij een reusachtige walvisstaart die uit de grond steekt, stoppen we om te lunchen. Daarna zetten we koers naar onze volgende bestemming Hopetoun.

Meertjes van regenwater rondom de tent

We zoeken een schaduwplek op de campground van Hopetoun en die is snel gevonden met de vele bomen. Vlakbij Hopetoun ligt het Fitzgerald National Park. De volgende dag gaan we dit park bezoeken. Direct vallen ons de bomen met de prachtig gekleurde bladeren op. Als we verder rijden zien we een goanna de weg oversteken. We kunnen op tijd stoppen en hebben een mooi uitzicht op de bijzondere kustlijn. We lopen het strand op en zoeken aan de zijkant beschutting. Grote, apart gevormde en bijzonder gekleurde rotsblokken breken de wind. De rotsen zijn fantastisch mooi en we genieten van de woeste zee.
Het weer begint te veranderen en we zien in de verte een grote onweersbui aankomen. Het is voor ons reden om alles op te pakken en snel richting de tent te gaan.

Voordat we daar aankomen komt de regen plotseling al met bakken uit de hemel.

Het is onze eerste flinke Australische onweersbui. Het water loopt netjes van de tent af, maar de droge grond kan het vele regenwater niet absorberen. Er ontstaan meertjes van regenwater rondom de tent en ze dreigen over te lopen.

Hassan mag kanaaltjes gaan graven, als ware het een mooi zandstrand, om het vele water af te kunnen voeren. Gelukkig is onze tipitent wel wat gewend na de tropische regenbuien in Panama en Costa Rica. We houden het binnen droog en zien dat het weer snel opklaart.

Op de laatste dag in het park rijden we door naar een inlet. Het is een mysterieuze plek met zoutafzettingen op de kale bomen. De wind is afwezig waardoor reflecties in het water goed zichtbaar worden. Op de terugweg moeten we opnieuw de goanna’s ontwijken die op het asfalt een ideale warme plek hebben gevonden.

Na deze twee uiteenlopende nationale parken, rijden we door naar het stadje Albany, als uitgangspunt van nog meer spectaculaire Australische natuur.

Surfen op Wave Rock en gapen bij Hippo’s Yawn

28 februari 201824 mei 2018Hassan

Op een afgelegen plek in de outback van Western Australia vinden we een rots die de vorm heeft van een golf en de voor de hand liggende naam ‘Wave Rock’ heeft gekregen. We nemen een paar dagen de tijd om ook de andere bezienswaardigheden in de buurt te bezoeken. Daarna trekken we verder naar de Australische zuidkust.

Kamperen in de Australian Outback

Het is een lange rit vanaf de Pinnacles Desert, dus we maken een stop in het plaatsje York om te overnachten.

Heel veel is er niet te beleven op zaterdagavond in York, maar we vinden toch een restaurantje met live muziek op het terras. Hannah maakt een ‘booster’ door drie stoelen op elkaar te stapelen, precies zoals ze dat in Panama eerder op onze reis deden. De volgende ochtend gaan we op zoek naar een nieuw gastankje voor de brander, maar het juiste type is niet te krijgen in de twee hardwarestores van York. We slaan wel gelijk boodschappen in, maar dat blijkt later niet nodig te zijn want ook in het plaatsje Hyden, vlakbij Wave Rock, is een grote supermarkt. De campground ligt op loopafstand van Wave Rock en de kampeerplekken zijn bij gebrek aan natuurgras voorzien van kunstgras.

De meeste kampeerders hebben een camper, een caravan of een auto-met-tent-op-het-dak en blijven voor 1 nacht. Met onze tipi tent blijven we voor een paar dagen en zijn we, zoals overal, een uitzondering. We worden weer regelmatig aangesproken: ‘What a cool tipi tent‘, ‘I like your tent!‘, ‘Nice tent, mate!‘ of ‘Around the world in a tent with two little kids? How do you manage that!‘ zijn de meest gehoorde opmerkingen.

Wave Rock is fantastisch en fascinerend. Hannah heeft haar nieuwe ‘boogie board’ meegenomen, want bij gebrek aan zee en golven in de Australian Outback moet er gesurfd worden op Wave Rock. We maken nog een wandeling langs en over het rotsmassief. Als er halverwege ergens een gat zit in de rotswand, kunnen Hassan en Hannah het niet laten om er naar toe te klimmen. Het gat is niet groot genoeg voor 2 personen en naar beneden blijkt toch een stuk lastiger…

We komen langs rotsplaten die al duizenden jaren als losse glasscherven tegen elkaar aan liggen. Bovenop de rots hebben de Australiërs in het begin van de vorige eeuw een dam gemaakt die ervoor zorgt dat het schaarse regenwater niet de rots afloopt, maar in een meertje terechtkomt. De regulering van het regenwater is nog steeds actief.

Halverwege de wandeling komen we bij ‘Hippo Yawn’, een andere karakteristieke rots. Hij lijkt inderdaad erg veel op een gapend nijlpaard en wij gapen gezellig mee. Voordat de grootste hitte van de dag wordt bereikt zijn we weer terug bij de campground en nemen we een heerlijke smoothie in het koele informatiecentrum van Wave Rock om daarna nog verder af te koelen in het zwembad.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Handtekeningen in een koele grot

De volgende dag rijden we naar de andere bezienswaardigheid bij Hyden: Mulka’s Cave.

De kleine grot zit vol met aboriginal tekeningen van handen. In de grot is het aangenaam koel en het is goed voor te stellen dat de aboriginals hier veel tijd doorbrachten om tekeningen te maken. Buiten de grot is het lastig om aan de hitte te ontsnappen.

De temperatuur loopt alweer richting de 38 graden en we besluiten om de korte wandeling bij de grot over te slaan en terug te gaan naar de tent. De papagaaien in de boom bij onze tent lijken geen last te hebben van de warmte. Ze lopen driftig heen en weer over een tak en maken grappige geluiden.

De dragon lizard is moeilijker te spotten op de rotsen vanwege zijn schutkleur, maar omdat er tientallen voor ons uitschieten kunnen we ze toch makkelijk onderscheiden.

’s Ochtends vroeg, als de temperatuur nog aangenaam koel is, gaat Hassan een rondje hardlopen door het aparte landschap van kale bomen te midden van opgedroogde sporen van water.

Bekijk de hardlooproute en foto’s in onderstaande video:

Na drie nachten kamperen in de hitte van de Australische Outback rijden we door naar het mildere klimaat van de zuidkust. We hebben nog geen kampeerplek geboekt, dus we kunnen kiezen tussen het uitgestrekte Fitzgerald National Park of eerst nog naar de witte stranden van Esperance. Het klinkt gek bij een wereldreis van een jaar, maar we merken dat we te weinig tijd hebben om alle mooie plekken van zuidwest Australië uitgebreid te bezoeken…

Bizarre landschappen bij The Pinnacles

26 februari 201824 mei 2018Hassan

We reizen weg van Perth naar het noorden langs de westkust van Australië en het landschap wordt kaler en leger. Toch vinden we er twee bijzondere natuurparken. We bezoeken het Lesueur National Park en The Pinnacles. Ondanks de hitte zien we toch wat wildlife. Er is veel te bekijken in dit gebied, maar we trekken verder het binnenland in.

Via Leeman naar Lesueur

We verlaten de bewoonde wereld van Perth en zoeken een plekje om te lunchen. Langs de lege kuststrook stuiten we zowaar op een stukje Nederlandse geschiedenis.

Een klein monument herinnert aan Leeman’s boat landing in 1658. Na een paar boterhammen aan de picnictafel in de schaduw nemen we nog een kijkje op het strand. Het waait hard en het zand stuift om onze oren, maar achter een enorm rotsblok vinden we wat beschutting en genieten we van de zee.

We rijden door naar het plaatsje Cervantes. Er is een General Store, maar een supermarkt is pas op een uur rijden te vinden. We zetten de tent op achter een boom om de venijnige wind wat te breken en ’s avonds zetten we ook de auto er nog achter. Sinds de krachtige Pacific wind op Huahine hebben we niet meer zo’n constant harde wind gehad, maar onze 3 meter hoge tipi tent blijft weer zonder problemen overeind!

De volgende dag gaan we op zoek naar die ene supermarkt in het volgende stadje en bezoeken we het bijzondere Lesueur National Park. Bij het binnenrijden zien we velden vol met prachtige witte bloemen. Het is midden op de dag en erg heet dus de kans op het spotten van wildlife is gering, maar geheel toevallig zien we vlak naast de weg een kangaroe in de bosjes naar ons turen.

Het is de eerste kangaroe die we tegenkomen in het dorre, droge landschap van Western Austalia en het geeft ons het gevoel dat we toch niet alleen zijn op de verder verlaten weg.

We besluiten om de wandeling naar de top van Mount Lesueur te doen. Het lijkt een korte wandeling, maar het blijkt geen makkelijke opgave onder deze extreme omstandigheden. Hannah heeft het zwaar, maar met een dosis doorzettingsvermogen lukt het ook haar om de top van deze platte berg te bereiken met uitzicht op de Indische Oceaan.

Het is een apart landschap met lage begroeiing en cactusachtige planten. Bomen die schaduw geven zijn schaars en als je eronder wilt kruipen is het oppassen geblazen. Slangen zijn we hier nog niet tegengekomen, maar spinnen kunnen ook levensgevaarlijk zijn in Australië.

Hassan loopt nietsvermoedend tegen een spinnenweb aan dat dwars over het pad is gespannen. Hier is vandaag nog niemand langsgekomen. Hassan geeft een schreeuw en kan nog net op tijd achteruit deinzen. De reusachtige Huntsman Spider is ook geschrokken, maar blijft rustig in zijn web hangen. Op deze afgelegen plek is het niet handig om te worden gebeten. Het blijkt gelukkig geen gevaarlijke en geen agressieve spin te zijn, maar hij ziet er wel indrukwekkend uit. Verhit komen we terug bij de auto en zetten we snel de verkoelende airo aan.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Bizarre landschappen in Pinnacles Desert

De volgende dag rijden we naar de Pinnacles Desert in Nambung National Park dat vlakbij Cervantes ligt.

Dit keer maken we een ritje met de auto door het bizarre landschap van langwerpige rotsen die rechtop in het zand staan. Het is niet bekend hoe de Pinnacles zijn gevormd, al bestaan er wel verschillende theorieën over. We kunnen uitstappen tijdens de ‘scenic drive’ om wat rond te lopen en foto’s te maken.

Het enige teken van leven dat we zien in deze woestijn is een lizard die in de schaduw aan het rusten is.

Op de terugweg naar Cervantes rijden we langs een meer met uiterst zeldzame stromatolieten. We zien tientallen van deze gelaagde gesteenten met microbacteriën.

Er is veel te doen in deze omgeving ten noorden van Perth, maar we besluiten om weer naar het zuiden te gaan en meer het binnenland in te trekken. Na een stop in York, bezoeken we in Hyden de bekende Wave Rock. Uiteindelijk willen we bij de zuidwestkust van Australië uitkomen.

Van nostalgie in Adelaide naar prachtig Perth

21 februari 201824 mei 2018Hassan

In Adelaide sluiten we het eerste deel van onze reis door Australië af. Hassan haalt herinneringen op van 24 jaar geleden in Adelaide. Daarna vliegen we naar Perth om het voor ons nieuwe zuidwesten van Australië te verkennen. In het zonnige Perth blijven we een dagje langer om de rest van onze trip te plannen.

Herinneringen ophalen in Adelaide

In 1994 heeft Hassan een aantal maanden in Adelaide gewoond voor de stage van zijn studie. Voor Hassan een goede gelegeheid om wat herinneringen op te halen.

We parkeren de auto aan de rand van de stad en nemen de gratis tram naar het centrum, waar de nieuwe campus van de ‘University of South Australia’ zich bevindt. We hebben afgesproken met Arry, een oud-huisgenoot van Hassan. Het is bijzonder om iemand na bijna 24 jaar weer opnieuw te zien en het is leuk om de verhalen van toen op te halen. Arry waarschuwt Hassan dat er weinig meer over is van het studentencomplex.

De volgende dag ziet Hassan inderdaad alleen nog maar een braakliggend terrein, klaar om volgebouwd te worden. De bikeway naar de universiteit die hij elke dag fietste kan Hassan nog wel terugvinden, leuke nostalgie. Na de ontmoeting met Arry bezoeken we de overdekte markt en blijven we even zitten bij de fonteinen in het centrum van Adelaide.

Aan het einde van de middag nemen we de tram weer naar onze geparkeerde auto en gaan terug naar ons vakantiehuisje. We hebben een holiday park gevonden in Port Adelaide aan het strand. Met een auto is dat een goed alternatief voor een krappe kamer in een duur motel in het centrum. Vanaf ons holiday park lopen we zo het strand op. Hassan doet een hardlooprondje over het strand tot aan de lange pier een paar km verderop.

Bekijk zijn hardlooproute en foto’s in onderstaande video:

‘Where’s the rest of your luggage, mate?’

Korte tijd hebben we nog overwogen om over land van Melbourne/Adelaide naar Perth te gaan, maar al snel kwamen we er achter dat met de combinatie van beperkte tijd en jonge kinderen dit geen goed idee was.

Een vlucht van Adelaide naar Perth was bovendien erg goedkoop. Het gaat er gemoedelijk aan toe bij het inchecken en de grondstewardessen vragen geinteresseerd waar we met al onze bagage vandaan komen. De vlucht gaat voorspoedig en Duco heeft weer veel lol in het vliegtuig.

In Perth moeten we naar het andere einde van de terminal lopen om onze huurauto op te halen. Met meer dan 120 kg aan bagage en twee jonge kinderen is dat een behoorlijke uitdaging. Terwijl Diana en Hannah met wat handbagage en Duco in de buggy alvast vooruit lopen, komt Hassan hier met 2 bagagetorens op 2 bagagekarretjes en veel kunst en vliegwerk achteraan. Een man met een Australische hoed tot vlak boven zijn ogen getrokken, kijkt Hassan met een brede grijns aan en roept met een onvervalst plat Australisch accent: ‘Where’s the rest of your luggage, mate‘?

We voelen ons gelijk thuis tussen de Australische humor en Perth blijkt ook nog een prachtige stad te zijn. Vanuit Kings Park hebben we een wijds uitzicht op de skyline van het centrum. We lopen door de Botanical Gardens en komen een Baobab boom tegen die getransporteerd blijkt te zijn vanuit de omgeving van Broome in het noorden van Western Australia.

Verderop de wandelroute lopen we over een hoge glazen brug waar vandaan we de hoge bomen vanuit een ander perspectief kunnen zien.

We blijven nog een nachtje langer dan gepland in Perth en bezoeken de volgende dag ‘The Bell Tower’. In een smal hoog gebouw zijn 18 enorme klokken bij elkaar gebracht die elke dag worden geluid. Wij mogen de zware klokken ook een keer luiden.

Via een paar fraaie loopbruggen lopen we een rondje langs het water. Hannah laat zich afkoelen in de fonteinen die willekeurig uit de straat omhoog spuiten. We besluiten de warme dag met een heerlijk ijsje.

Inmiddels hebben we een route uitgestippeld voor de komende weken. We rijden eerst naar het noorden om de Pinnacles te bekijken en komen dan terug naar het zuiden, om via een stukje outback in het binnenland langs de zuidwest kust weer terug te reizen naar Perth.

Een possum in de tent op Kangaroo Island

14 februari 201824 mei 2018Hassan

We reizen naar het uiterste westen van Kangaroo Island en kamperen in het Flinders Chase National Park. Het koelt gelukkig flink af en daardoor komen ook de wilde dieren meer tevoorschijn. ’s Nachts hebben we zelfs een reusachtige possum in de tent! We verkennen het afgelegen West Bay en we bezoeken de prachtige Remarkable Rocks. Na ons kampeeravontuur op Kangaroo Island nemen we weer de boot terug en rijden door naar Adelaide.

Binnen enkele uren wordt het 25 graden kouder

Als we aankomen bij de ingang van het Flinders Chase National Park is het flink gaan waaien, waardoor de hitte wat dragelijker wordt.

Het weer slaat echt om nu. Het gaat zowaar regenen en de temperatuur zakt binnen enkele uren van 40 naar 15 graden! We hebben onze tent opgezet naast een grote termietenheuvel. Als we Hannah op het hart hebben gedrukt om vooral niet met een stok in die grote bult te gaan porren hebben we er verder geen last van.

Verschillende Australische raven houden ons in de gaten. Ze maken een grappig geluid. Het begint met een opgewekt gekraai, maar eindigt meestal in een teleurgesteld geklaag alsof er weer een kans verloren is gegaan tijdens een voetbalwedstrijd.

’s Nachts worden we wel opgeschrikt door geritsel in de voortent.

Even hebben we een deja vu met onze angstige ervaring op Huahine, maar als Hassan met een lampje de voortent in schijnt ziet hij een forse possum tussen onze spullen scharrelen. Deze ‘inbreker’ is duidelijk een groter beest dan de possum’s die ons in Nieuw-Zeeland uit onze slaap hielden. Hassan verjaagt het brutale beest en sluit de buitendeur hermetisch af met tientallen wasknijpers.

We kamperen midden in het Nationale Park en vanaf de tent lopen we direct een prachtig natuurgebied binnen. Aan het einde van de dag komen de wilde dieren tevoorschijn. We zien een koala hoog een eucalyptusboom in klimmen. Als het begint te schemeren zien we tientallen kangaroe’s in het gras grazen.
Pas als we vlakbij springen ze op om even verderop weer verder te grazen.

Alleen op de wereld in West Bay

Vanaf de campground gaan we met onze 4WD verder het Flinders Chase National Park in. We nemen de dirtroad naar West Bay in het uiterste westen van Kangaroo Island. De weg doorkruist het gebied dat in 2007 is getroffen door een ernstige bosbrand. We zien dat de natuur zich in 10 jaar tijd behoorlijk heeft herstelt.

We zijn de enigen vandaag die de bijzondere baai bezoeken. De zee bij de baai heeft een geschiedenis met verschillende schipbreuken, omdat er in het verleden geen vuurtoren was om schepen te waarschuwen. Via een uitkijkpunten dalen we af naar het woeste strand en bewonderen de vreemd gevormde rotskliffen hoog boven ons.

We voelen ons alleen op de wereld in deze ruige baai aan het einde van een lange dirtroad. Op de terugweg van onze wandeling rennen we, als de zee zich even terugtrekt, snel voor een groot rotsblok langs om geen natte voeten te krijgen. Hannah giert het uit van de pret.

Bekijk de route over het strand en meer foto’s in onderstaande video:

Opmerkelijke rotsen

Een opmerkelijke verzameling rotsen in het Flinders Chase National Park zijn de ‘Remarkable Rocks’.

Vanaf de parkeerplaats is het een korte wandeling naar de grote rotsblokken die van veraf al zichtbaar zijn. De fraai gelegen rotsen zijn een fantastische plek om lekker te klauteren en om mooie foto’s te maken. Het waait erg hard, dus we krijgen er uiteindelijk toch genoeg van en wandelen terug naar de auto.

Bekijk de wandelroute en meer foto’s in onderstaande video:

Verderop langs de kust kunnen we via een boardwalk afdalen tot vlak boven een grote kolonie zeehonden. De meesten luieren in de zon, maar de kleintjes spelen met elkaar op de rotsen. We bekijken ook de iets hoger gelegen vuurtoren en rijden dan op tijd weer terug naar het Visitor Centre vlakbij de campground om nog een ijsje te kunnen eten.

Na bijna een week op Kangaroo Island breken we onze tent weer op om op tijd de boot te kunnen halen. We nemen onderweg nog wel een kijkje bij ‘Little Sahara’, een zandduingebied met een paar hoge duinen. We kunnen zelfs een sandboard huren, maar Hannah glijdt zonder board vanaf de top naar beneden.

Met een extra kilo zand in de kleren en schoenen stappen we weer in de auto en rijden door naar de boot voor de terugreis. Dit keer schommelt de kleine boot behoorlijk bij de overtocht en we moeten goed naar de horizon kijken om alle boterhammen binnen te houden.

We blijven een paar dagen in Adelaide, waar Hassan oude herinneringen ophaalt, en vliegen dan naar Perth in het zuidwesten van Australië. Voor zowel Diana als Hassan is dit nog onbekend terrein.